Hans Dulfer

Saxofonist Hans Dulfer (Amsterdam, 28 mei 1940) is één van bekendste saxofonisten van Nederland. Hans is de vader van Candy Dulfer en speelde onder meer met Boy Edgar, John McLaughlin, Willem Breuker, Jan Akkerman en Herman Brood.

Als tiener leerde Dulfer zichzelf saxofoon spelen. Tenorsaxofonist Coleman Hawkins was zijn grote voorbeeld. Eind jaren vijftig was Dulfer actief in het combo van Clous van Mechelen. Later speelde hij in verschillende groepen zoals Heavy Soul Inc. (met o.a. drummer Han Bennink en gitarist John McLaughlin), Ritmo Natural (de voormalige ritmesectie van Max Woiski jr.), Theo Loevendie Consort, Reflud (‘Dulfer’ achterstevoren gespeld) en De Perikels en Future Groove Express. Dulfer won in 1969 de Wessel Ilcken-prijs, een oeuvreprijs vernoemd naar drummer Wessel Ilcken, als erkenning voor een grote verdienste voor de jazz . Vanaf 1980 heet die prijs de ‘Boy Edgar prijs’.

Hans Dulfer was naast muzikant bestuurslid van het Bimhuis, columnist van muziekkrant OOR , directeur van Paradiso, radiopresentator, onder meer van VPRO-programma’s Streetbeats en Hothouse, maar ook autoverkoper voor Opel/General Motors. In een interview in Draai om je oren uit 2004 zegt Dulfer hierover: “Overdag liep ik in een net kostuum. ’s Avonds moest ik dan nog naar klanten toe en even zo vaak daarna nog ergens spelen. Ik rende dan naar mijn auto, kleedde me daarin om in mijn jazzoutfit en haastte me om op tijd te komen voor het optreden. Tot diep in de nacht spelen en drank en drugs en de volgende dag stond ik weer in m’n nette pak auto’s te verkopen. Dat heb ik zo’n 20 tot 25 jaar volgehouden. Krankzinnig eigenlijk. Maar, denk erom, ik was een goede verkoper. Ik heb twee keer de ‘GM Car Seller Award’ gewonnen! Het gemeenschappelijke van auto’s verkopen en jazz spelen is, dat je een verhaal moet vertellen en het aan de man moet brengen.”

In 1992 voerde Dulfer samen met het Surinam Music Ensemble de ‘Kid Dynamite Suite’ uit, een muzikale ode aan de legendarische Surinaamse saxofonist Kid Dynamite (Arthur Parisius, 1911-1963) die vaak speelde in Casablanca op de Zeedijk. Na lovende kritieken werd de Suite twee jaar later nog een keer uitgevoerd.

In 1993 ontving Dulfer van de organisatie van het North Sea Jazz Festival de prestigieuze Bird Award.

Samenwerking met John Helder en Paul Keuzenkamp (twee ex-leden van Gung-Ho) resulteerde in 1994 in het album ‘Big Boy’, een experimentele jazzplaat met house- en rockinvloeden, waarvan het nummer ‘Streetbeats’ de hitlijsten bestijgt en hem in Japan een gouden plaat oplevert. In 1995 bracht Dulfer in Japan de mini-CD ‘Hyperbeat’ uit wat daar de best verkochte instrumentale cd van dat jaar werd.

Van 2001 tot juni 2007 had Dulfer naast zijn optredens een wekelijks Jazzprogramma op BNR Nieuwsradio. In 2002 werd Dulfer benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw.

Het laatste album van Hans Dulfer dat op cd verscheen is ‘Scissors’, geproduceerd door handieMan en in 2003 uitgebracht door JJ Tracks/Challenge Records. In april 2006 bracht de saxofonist zijn muziek als eerste uit op een USB-stick. Dulfer staat behalve om zijn muziek ook bekend om zijn kritiek op platenmaatschappijen, die als enige aan cd’s zouden verdienen, en op auteursrechtenorganisatie Buma/Stemra.

Tientallen jaren trad Dulfer elke woensdagavond op in jazzcafé Alto in de Korte Leidsedwarsstraat in Amsterdam. Tegenwoordig speelt hij elke woensdagavond, samen met zijn band op het Leidseplein, in The Bulldog Palace.

Donderdag 28 mei 2015 vierde Hans in de Melkweg zijn 75-ste verjaardag met een uitgebreid live programma en tal van gasten. Na zijn optreden ontving hij van de loco-burgemeester van Amsterdam de Andreaspenning voor zijn grote verdienste voor de stad. In december 2015 verscheen over Hans Dulfer het boek ‘The Story of His Life! Young & Foolish’.

Elk jaar optreden op Red Light Jazz was een voorwaarde die Hans verbond aan het ambassadeurschap van het Red Light Jazz Festival. Een voorwaarde waar de organisatie graag aan voldoet.